Վարչապետի վերջնագիրը. կողմնորոշվելու ժամանակը

Վարչապետի վերջնագիրը. կողմնորոշվելու ժամանակը

2020 թվականի պետական բյուջեի քննարկմանը եզրափակիչ ելույթի ընթացքում վարչապետ Փաշինյանը բավական կոշտ արձագանքեց մինչ այդ բյուջեի վերաբերյալ Լուսավոր Հայաստան կուսակցության ներկայացուցիչների քննադատությանը, նրանց փաստացի մեղադրելով աշխատավարձերի, թոշակների բարձրացում չկամենալու համար: «Միանգամից ուղիղ ասեք՝ մի բարձրացրեք աշխատավարձերը, մի բարձրացրեք թոշակները, թե չէ գիտահետազոտական, միտահետազոտական», հայտարարեց Փաշինյանը: Բյուջետային քննարկման այդ դրվագը տեղի էր ունենում Հայաստանի ներքաղաքական կյանքում տեղի ունեցող մեկ այլ դրվագի՝ Վազգեն Մանուկյանի Վերնատուն ակումբի «շնորհանդեսի» ֆոնին, որում միավորվել է Փաշինյանի հանդեպ կոշտ ընդդիմության դիրքում կանգնած իշխող նախկին ամբողջ համակարգն իր տարբեր խմբերով: Քաղաքական իմաստով առկա է բավական հետաքրքիր իրավիճակ: Վերնատունը գործնականում փակում է Հայաստանի իշխանության հանդեպ որեւէ ընդդիմադիր դիրքավորման ճանապարհ: Դա առնվազն մի նպատակ է, որն ունեն այնտեղ հավաքված խմբերը: Հետո նրանք իհարկե կարող են անցնել արդեն միմյանց ճանապարհ փակելու փուլին, դա գալու է անկասկած: Բայց առայժմ փակում են այլ ընդդիմությունների ճանապարհները: Ահա այդ ֆոնին Նիկոլ Փաշինյանի կոշտ քննադատությունը ԼՀԿ-ին ստանում է գործնականում կողմնորոշման վերջնագրի բնույթ: Մյուս կողմից, ի՞նչ անի Լուսավոր Հայաստանը: Պահն իսկապես բաց է թողնվել: ԼՀԿ-ն չհասկացավ Սերժ Սարգսյանի հուշումը՝ 2018 թվականի ապրիլի 17-ին, երբ խորհրդարանում քննարկվում էր վարչապետի պաշտոնում նրա թեկնածությունը: Գնացեք եւ ձեր ընկերոջը փողոցից բերեք դահլիճ, հայտարարեց Սերժ Սարգսյանը, դիմելով իրեն «սուր հարցեր» տվող ԵԼՔ դաշինքի ԼՀԿ ու Հանրապետություն կուսակցության պատգամավորներին: Այլ կերպ ասած՝ եթե Նիկոլ Փաշինյանն այստեղ չէ, ձեր այստեղ լինելն անիմաստ է, ակնարկեց Սերժ Սարգսյանը: Բայց նրան չհավատացին մինչեւ վերջ: Ի՞նչ եք անում այստեղ, այժմ էլ փաստացի նրանց ասում է Նիկոլ Փաշինյանը, թերեւս ակնարկելով, որ Լուսավոր Հայաստանի շանսը գուցե Վերնատուն գնալն է: Եվ իհարկե ոչ միայն ԼՀԿ շանսը, այլ նաեւ Բարգավաճ Հայաստանի: Վերնատունը փակում է նրանց ճանապարհը, որովհետեւ առաջացնում է ոչ թե այլ՝ հանրայնորեն ավելի ընդունելի ընդդիմության օրակարգ կամ անհրաժեշտություն, այլ ընդհանրապես յուրացնում է ընդդիմության պահանջարկը, եւ մյուս կողմից առաջացնում վերջնական հակակրանք ընդդիմություն հասկացության նկատմամբ: Դա չափազանց բարդ իրավիճակ է խորհրդարանական, կամ որեւէ այլ ընդդիմության համար, որովհետեւ պահանջում է կամ հանրությանը առաջարկել բոլորովին այլ, բայց առարկայական օրակարգ եւ գործընթաց, որը վեր պետք է լինի Վերնատնից, իսկ դա նշանակում է թիրախում չլինի իշխանությունը, կամ գնալ Վերնատուն ու հաղթել մրցակցին նրա դաշտում: